سنسور اکسیژن

سنسورهای اکسیژن بر اساس نحوه تولید ولتاژ به دو نوع سنسور اکسیژن شیمیایی و سنسور ترموکوپل اکسیژن تقسیم می شوند. سنسورهای شیمیایی اکسیژن رایج ترین نوع سنسور اکسیژن هستند. حسگر های اکسیژن نسبتا ارزان هستند و طول عمر بالایی دارند. سنسورهای اکسیژن ترموکوپل کمتر رایج هستند، اما دقت بیشتری نسبت به سنسورهای اکسیژن شیمیایی دارند. این سنسورها در انواع مختلفی طراحی و تولید می شوند.:

• سنسورهای الکتروشیمیایی: این نوع حسگرها بر پایه واکنش های الکتروشیمیایی بین الکترود حساس به اکسیژن و محلول الکترولیت حاوی یون های اکسیژن کار می کنند.
• سنسورهای اپتیکال: سنسورهای نوری بر پایه اصول نورسنجی و انتقال نور از طریق محیط حساس به اکسیژن عمل می کنند. تغییرات نور عبوری از محیط مربوط به تغییر مقدار اکسیژن در محیط مربوطه است.
• سنسورهای گاز: سنسورهای گاز از اصول تشخیص گاز متفاوتی استفاده می کنند. هنگامی که اکسیژن وارد سنسور می شود، واکنش های شیمیایی رخ می دهد که توسط سنسور تشخیص داده می شود.
• سنسورهای مغناطیسی: این حسگرها از تغییرات میدان مغناطیسی ناشی از وجود یا عدم وجود اکسیژن برای اندازه گیری استفاده می کنند. هر کدام از سنسورهای مذکور مزایا و معایبی دارند که بسته به محیط کار و نیازهای اندازه گیری مورد استفاده قرار می گیرند.